Een alternatieve manier van herdenken, deel 2
Op de site van Betrokken Uitvaarten is de mogelijkheid om een overleden persoon te herdenken gelanceerd (2017). Als de familie daarvoor kiest wordt voor hun dierbare een eigen pagina aangemaakt. Hierop kunnen herinneringen worden gedeeld. Er kunnen foto’s en de rouwkaart op worden geplaatst. Verder vermelden wij de mogelijkheid een herinnering te plaatsen op de kaart of in een begeleidend inlegvel en vermelden we de optie ook nog eens op de uitvaart zelf. Ik hoop dat het voor de families die hiervoor kiezen een waardevolle aanvulling wordt.
De eerste pagina’s zijn aangemaakt. Een herinneringsspagina zal een week of zes open blijven voor mensen om een herinnering te delen. Daarna maak ik een uitdraai van alle reacties die zijn geplaatst. Dit stuur ik naar de familie. Zij kunnen dan eventueel van het document nog een gebonden boekje laten maken. (note 2022: deze optie is inmiddels niet meer beschikbaar, wegens gebrek aan belangstelling. Er zijn genoeg alternatieven.)
In mijn vorige nieuwsbrief heb ik een voorbeeld gegeven van een uitvaart waarbij we een herdenking organiseerden zonder de fysieke aanwezigheid van het lichaam van de overledene. In deze nieuwsbrief vertel ik over een ander mogelijk alternatief.
Veel leesplezier !.
Eerst cremeren, dan herdenken
Afscheid van Wally
Wally overleed op een zaterdagmiddag heel plotseling in het ziekenhuis. Een paar uur later zat ik bij de familie thuis aan tafel. Die middag namen we geen beslissingen maar lieten vele opties de revue passeren aan de hand van wat Wally summier had opgeschreven en ooit had gezegd. Het voelde voor iedereen het beste om er eerst eens een nachtje over te slapen. We spraken de volgende middag weer af om bij elkaar te komen en dan pas de nodige actie te ondernemen.
Toen ik de familie de volgende middag weer ontmoette, had de rust hen goed gedaan. Iedereen had in de tussentijd met elkaar overlegd wat voor hen het prettigst voelde en zo was er via al die wensen een uitvoerbaar scenario uitgerold.
Wally hield niet van poespas en een hoop bombarie. Hij hield van zijn huis, het huis waar ook zijn kinderen opgroeiden. En hij genoot van barbecueën in zijn tuin en het gezelschap van familie, vrienden en buren. De familie wilde Wally in kleine kring en op korte termijn naar het crematorium brengen en een aantal dagen daarna, op zijn verjaardag, een afscheid in het huis en de tuin van Wally organiseren. Een “feestje” in de stijl van Wally, zoals hij dat op zijn verjaardag ook had kunnen doen.
Op woensdag kleedde ik Wally. Op zijn torso, onder zijn sleutelbeen aan de kant van zijn hart, stond “niet reanimeren” getatoeëerd. Dit had ik niet eerder gezien en ik was ervan onder de indruk. Het was duidelijk en enorm praktisch. Een penning dragen, iets waar je toch altijd maar weer aan moet denken, is op deze manier niet nodig. (Noot van de familie: Direct na de hartstilstand werd toch met reanimatie begonnen. De tatoeage “niet reanimeren” werd in eerste instantie niet opgemerkt.)
Toen Wally zijn favoriete outfit, een spijkerbroek, T-shirt en vest, aanhad, legde ik hem in de kist en bracht hem naar het crematorium. Een sfeervolle familiekamer werd voor de familie klaargemaakt. Daar ontving ik de direct naaste familie. Ze hadden een foto van Wally en wat van zijn spullen meegenomen voor op de kist. Evenals een fles champagne en de daarbij horende glazen om op zijn leven te drinken. Ik liet ze alleen. Zij namen hun eigen, intieme afscheid. Daarna werd Wally gecremeerd.
Op de dag van zijn verjaardag aan het eind van de middag vond Wally’s “afscheidsfeestje” plaats. De drank stond in de koelkast. De wijn kwam uit de voorraad van Wally. De cateraar bracht allerlei lekkers dat we uitstalden in de kamer en de tuin. Muziek klonk in het huis en in de tuin, die Wally ook voorzien had van speakers. De sleutel stak in de deur en op de deur hing een briefje waarop stond: “Ik ben in de schuur, kom binnen.” Zo deed Wally dat bij leven als hij bezoek verwachtte. De schuur stond open. Het stond propvol met precisie-gereedschap, hout, vele potjes met boutjes en moertjes en ander klein spul en een werkbank waarop een paar scheepsmodellen stonden die Wally aan het maken of restaureren was. Dat was zijn grote hobby.
Na een tijdje toen iedereen binnen was, geacclimatiseerd, en van een drankje voorzien, werden er in de tuin een paar warme speeches gehouden. Handen die de sprekers het krukje op hielpen om voor iedereen zichtbaar te zijn, opgeheven gezichten naar de sprekers, een traan langs een wang, een lach en veel herkenning schiepen daar in Wally’s tuin een magische sfeer. Een verjaardag om nooit te vergeten. Wally hoefde er niet fysiek te zijn. Alles ademde Wally.
Meer weten? Bel 06-20 40 5561 of mail