Een alternatieve manier van herdenken, deel 1
Als eerste wil ik jullie berichten dat ik na mijn vorige nieuwsbrief mijn website heb vernieuwd. Deze website is ook geschikt om te bekijken op de telefoon en de iPad. Wat heb ik daar veel van geleerd ! Het was echt heel veel werk om de website in een nieuw jasje te steken, maar nu ben ik blij met het resultaat. Verder komt er binnenkort op de website de mogelijkheid een persoonlijke herdenkingspagina te maken.
Soms lijkt het wel of er bepaalde gebeurtenissen in de lucht hangen. Er gaan opeens een paar apparaten in huis direct na elkaar stuk bijvoorbeeld, na jaren prima te hebben gefunctioneerd.
In mijn werk als uitvaartbegeleidster ervaar ik ook dat er in een korte periode gelijksoortige gebeurtenissen voorkomen. Opeens zijn er een aantal uitvaarten achter elkaar waarbij families allemaal zelf de kaart geheel ontwerpen en drukken; of is een bepaalde locatie meerdere malen aantrekkelijk en dan weer een hele tijd niet. Of ik heb binnen een paar weken een aantal urn-bijzettingen in familiegraven en de plaatsing van een grafmonument, terwijl ik bij dit soort momenten meestal niet betrokken ben.
Maar ook had ik de afgelopen periode bijvoorbeeld binnen een paar weken een aantal uitvaarten waarbij we een herdenking organiseerden zonder de fysieke aanwezigheid van het lichaam van de overledene. Graag wil ik hiervan een aantal voorbeelden geven in deze en de volgende nieuwsbrief, want een herdenking organiseren zonder de fysieke aanwezigheid van het lichaam is in Nederland geen gemeengoed. Met Betrokken Uitvaarten heb ik evenwel de afgelopen jaren meerdere prachtige van deze herdenkingen in vele vormen meegemaakt.
Eerst herdenken, dan begraven
Afscheid van Tine
Tine overleed omringd door haar schare aan kinderen in een verpleeghuis bij mij om de hoek. De familie belde mij in het begin van de nacht op. Ik kende de familie al, want ik had een aantal maanden daarvoor de uitvaart van hun zus begeleid. Ik schoot mijn kleren aan en stapte op de fiets. Met zijn allen zaten ze in de kamer van hun moeder. Tine lag op bed. De dokter van de nachtdienst moest nog komen en daar wachtten we samen op. En zoals dat gaat werd er gehuild, gelachen en herinnerd.
Toen de dokter geweest was, vertrok iedereen naar huis, behalve de drie dochters. We gebruikten een laken als wade en samen wikkelden we Tine daarin, terwijl we wachtten tot Tine werd opgehaald.
Tijdens het bij elkaar zitten borrelde al snel op, dat de familie graag een herdenking wilde organiseren tijdens een lunch met een kleine groep en daar dan verhalen met elkaar over Tine wilde uitwisselen. Dat het lichaam van Tine daar zelf fysiek in de kist bij zou zijn vonden zij niet gewenst. De verhalen zouden juist een levendig beeld van Tine naar voren brengen. Ze kozen de zolder van Berg en Dal uit om de bijeenkomst te houden. Na afloop zou Tine hen als het ware “op komen halen” en zou er een begrafenis op Oud Eik en Duinen volgen.
De familie wilde de kist zelf beschilderen. Ik bracht een lege kist met mijn auto naar het huis van één van de dochters. De kist werd blauw gebeitst en op zondag waren er steeds familieleden die de kist voorzagen van hun bijdrage: teksten, plakplaatjes en schilderingen vloeiden als vanzelf uit hun herinneringen voort. Ze ervaarden dit allemaal als een heel waardevol en fijn proces. Op dinsdag haalde ik de kist weer op. Ik legde Tine, in haar wade, in haar blauwe gedecoreerde kist. Haar lievelingskleur.
Op de dag van de herdenking ontving ik de familie op Berg en Dal. Er waren zo’n 50 mensen uitgenodigd. Aan grote lange tafels aten zij hun lunch. Een schoonzoon was ceremoniemeester en zorgde ervoor dat iedereen zijn verhaal kon vertellen, en de anderen luisterden. Het werd een zeer levendige uitwisseling van verhalen. Het ene verhaal lokte het andere uit. Ik had het gevoel dat ze nog wel langer door konden gaan dan de anderhalf uur die wij er voor hadden uitgetrokken.
Tine was inmiddels met de rouwauto gearriveerd en het hele gezelschap verzamelde zich op het terrein van Berg en Dal achter de rouwauto. Met z’n allen liepen we achter de rouwauto het laantje uit naar de weg. Daar vormden we een lange stoet van fietsers en auto’s en gingen op weg naar begraafplaats Oud Eik en Duinen. Gedragen door haar kinderen en kleinkinderen brachten wij Tine naar het familiegraf.
Meer weten? Bel 06-20 40 5561 of mail
Crematorium Haagse Duinen geopend
In Den Haag heeft er een grote verandering in crematoria plaats gevonden. Crematorium Nieuw Eykenduynen en de daar zo prachtige opbaarlocatie in het oude koetshuis is tot mijn spijt gesloten. Dat heeft enige tijd tot grote drukte in crematorium Ockenburgh en Eikelenburg (Rijswijk) geleid, maar sinds maart 2017 is crematorium Haagse Duinen geopend. Dit crematorium is van de Cuvo en ligt naast Ockenburgh en begraafplaats Westduin.
Crematorium Haagse Duinen heeft een prachtige aula waar grote gezelschappen terecht kunnen. De aula kijkt uit op een perceel bos en bestaat aan de binnenzijde merendeels uit natuurlijke materialen. Zowel Haagse Duinen als Ockenburgh hebben hun sterke punten. Iedere situatie is uniek. In overleg kan steeds het beste alternatief in of buiten Den Haag worden gekozen.