Opa Paul
In dit eZine vertel ik het verhaal van de kleinkinderen van opa Paul . Deze begrafenis vond nog maar een paar dagen geleden plaats. Ik vind het altijd weer bijzonder hoe kinderen op de dood en alles wat daar bij komt kijken reageren. Het is intrigerend om te zien hoe goed zij vaak zelf kunnen bepalen waar ze wel en waar ze niet aan mee willen doen. De kinderen zijn nog zo onbevangen en ontzettend nieuwsgierig. Ze zitten vaak boordevol vragen en ideeen over wat er na de dood gebeurd, maar ook over hele praktische zaken voeren ze graag gesprekken.
Juist omdat er bij deze begrafenis zoveel vroege basisschool kinderen waren, ontstond er voor hen veel ruimte zich te uiten, zowel in gesprekken als in spel. Ze waren een eigen groep met een eigen dynamiek, die zich over de dag manifesteerde.
Toen ik thuis kwam had ik er heel erg behoefte aan het verhaal dat ik had beleefd met deze groep kinderen op te schrijven. Daarna heb ik het naar de familie opgestuurd en gevraagd of ik het mocht publiceren in mijn eZine. Ik ben de familie dan ook heel dankbaar dat zij hier toestemming voor hebben gegeven.
Veel lees plezier,
Opa Paul
Opa Paul heeft wel 10 kleinkinderen allemaal in de leeftijd van 2,5 tot 8 jaar. We verzamelen in het Rouwcentrum. De kinderen zitten op de grond een cadeautje uit te pakken. Ik zit op mijn hurken naast ze het papier op te ruimen.
“Ik heb een tekening voor opa Paul gemaakt! Wil je hem zien ?”
We staan op en met een hele sleep kinderen loop ik naar de zijkamer waar Opa Paul in de kist ligt opgebaard. Ze laten de tekening en een veer zien, die ze bij hem hebben neergelegd. Met zijn allen staan we om zijn hoofdeinde heen en zoals dat vaak gaat bij kinderen babbelen ze er onbevangen op los en stellen tussendoor allemaal vragen.
“Opa Paul’s hart is nu een sterretje.”
“Waarom heeft hij deze kleren aan ?”
“Wie heeft hem aangekleed ? Hoe heb je dat dan gedaan, want hij is helemaal slap zo zonder botten ! Hij is dan toch helemaal slap, dan moet hij niet vallen want dan doet hij zich pijn.”
“Kijk ik heb een steen van een hart neergelegd.”
“Ik wil niet dat Opa Paul dood is. Hij was mijn beste vriend, we gingen altijd samen taarten bakken.”
“Volgens mij haalt hij adem, ik zie hem bewegen.”
“Dat vind ik wel eng”
“Hij ziet er mooi uit”
“Zijn haar is nu anders!”
“Zijn vingers zijn blauw. Hoe komt dat ?”
Even later staan we met ouders en kinderen rondom de kist met opa Paul om de kist te sluiten. De kinderen willen allemaal helpen de schroeven vast te draaien. Met serieuze gezichten zijn ze allemaal aan het werk. Ook de kleinste van 2,5 wil meedoen en loopt de sleuteltjes om de schroeven vast te draaien die ik net weer in het doosje heb gedaan, opnieuw rond te delen. Hij wil er ook bijhoren. En weg rennen ze weer. Jassen aan. We gaan Opa Paul en de bloemen in de auto zetten.
3 kleine meisjes en Nel (de dame van het rouwcentrum) rijden de kist alvast die kant op. De volwassenen krijgen niet eens de gelegenheid te helpen. Er komen nog een paar kleinkinderen aan en vol overgave begeleiden ze opa Paul naar de auto. Nou til hem maar op zegt de chauffeur tegen de kinderen. Hij helpt natuurlijk een handje, maar toch. Ze zetten opa Paul zelf in de auto.
We rijden naar de begraafplaats. Het is daarvandaan 10 minuten lopen naar de kerk. Als een stel uitgelaten honden rennen de kinderen rond en hebben veel plezier met zijn allen. Vlak bij de kerk worden ze even toegesproken, daar is het weer tijd om even stil te zijn. De kinderen doen het fantastisch. Vooral het zingen met zijn allen vinden ze geweldig. Dat willen ze nog wel een keer.
Het is alweer tijd opa Paul naar de begraafplaats te brengen. Iedereen uit de kerk loopt achter de auto aan. Een lange rouwstoet door de Archipelbuurt van Den Haag. Ik loop voor de stoet en hoor op de achtergrond het geroezemoes van 150 volgende mensen, gelardeerd met kinderstemmen. Bij de begraafplaats krijgen alle kinderen de kleine bosjes bloemen in hun handen om te dragen. Ook de geel met rode bloemblaadjes en de mandjes gaan mee. Ik loop weer voor de stoet uit. Nu omringd door alle kinderen. We lopen door een statig laantje.
“Waar wij vandaan komen (Frankrijk), zijn veel meer dode mensen”
“Wie ligt daar ?”
“Zooo, en wie ligt daar? Is die oud of jong ?
“Hoe lang ligt die hier al ?
We slaan een hoek om. Brede rijen met algemene graven strekken zich voor ons uit. Veel steentjes, en heel veel bloemen. Het is heel kleurrijk. Je ziet de kinderen even hun adem inhouden, zo mooi is het. Het enthousiasme van de kinderen kent geen grenzen. Ze slaken kreten over hoe mooi het hier is en beginnen spontaan te rennen.
“Waar is het graf van Opa, is dat hier ?”
Even later bereiken we dan toch het graf. De kinderen staan er allemaal omheen. Op de kist liggen heel veel gekleurde bloemen. Het lijkt wel een bloementuin. De kist daalt een klein stukje. Het is heel stil. Vogels zingen en dan klinkt het kinderstemmetje van de jongste telg:
“Opa ?”
“Opa weg ?”
De mandjes met rozeblaadjes worden uitgedeeld en vele handen en handjes strooien het rood met geel over de bloemen heen.
“Het was een leuke begrafenis” zegt een van de kinderen later tegen me als we wat zitten te drinken.
Wil je meer over de mogelijkheden met kinderen weten? Bel 06-20 40 5561 of mail.