De bruidsjurk
Soms kom ik vanwege mijn werk op de meest onverwachte plekken. Zo belandde ik een aantal weken geleden in en bruidswinkel. Nog nooit had ik een voet in zo’n winkel binnen gezet. Niet dat ik nou zo tegen het instituut huwelijk ben, maar ik heb er ook geen grote affiniteit mee en het is er tot dusver dan ook nog nooit van gekomen.
Enfin, ik was op de fiets, wandelschoenen aan toen ik langs zo’n bruidswinkel reed.
Al enige tijd was ik opzoek naar een hoes om een bruidsjurk in op te bergen, want tijdens een uitvaart was de oude hoes van een bruidsjurk van een familie kwijtgeraakt. Op diverse plekken waren wel kleding hoezen te krijgen, maar geen was groot genoeg voor zo’n lange jurk. Dus toen ik de bruidswinkel in het vizier kreeg, besloot ik naar binnen te stappen. Maar dat ging zomaar niet. De deur zat op slot en alleen door aan te bellen kon je de winkel op persoonlijke uitnodiging betreden. Een vrouw deed de deur open en hoorde mijn verzoek aan. Ja hoor, zij had wel een hoes voor me. Ik veronderstelde dat zij het verhaal achter het verzoek misschien wel zou willen horen, maar toen ik over de uitvaart begon en een mooi verhaal wilde vertellen, kreeg ik het idee dat ze dat niet echt prettig vond. Ik hield het kort. Weer even geconfronteerd met het feit dat de dood soms toch een onderwerp is dat sommigen liever vermijden.
De bruidsjurk
Op een dag kwam ik bij een familie waarvan de vrouw/moeder onverwacht was overleden. Het echtpaar was rond de 80 en al zo’n 60 jaar bij elkaar.
We vulden de uitvaart in en bespraken natuurlijk ook in welk omhulsel de vrouw zou komen te liggen. Het werd een eenvoudige populieren eco-kist. Er zit standaard een dekje bij zo’n kist, en meestal attendeer ik de familie erop, dat ze ook iets anders dan dat standaard dekje kunnen gebruiken. Een wade, deken, kledingstuk, lap of laken of dekbed hoes etc zijn allemaal mogelijk en dat geeft net een iets persoonlijker uitstraling. Toen kwam meneer eigenlijk gelijk aan met de trouwjurk van mevrouw. Ze kon hem natuurlijk al lang niet meer aan, maar ze had hem al die jaren zorgvuldig in een kelderkast opgeborgen en bewaard. Een liefdevolle herinnering voor haar, maar ook voor hem. Konden we die dan ook gebruiken ?
Samen verzorgen
En natuurlijk kan dat. Samen met meneer hebben we mevrouw in het rouwcentrum aangekleed en in de kist gelegd. Daarna heeft de kapper haar werk gedaan. De haren gekruld, zoals ze gewoonlijk deed, en het gezicht opgemaakt. Tot slot hebben we samen de bruidsjurk, gemaakt van prachtig kant, met een smal lijfje en een enorme uitwaaierende rok, over mevrouw heen gevleid. De beschermhoes legde ik op een hoge kast in de verzorgingsruimte (waar hij vervolgens bleef liggen, omdat ik hem vergat en uiteindelijk verdween).
Bezoek
Een paar dagen later was er een groot condoleance bezoek. De kinderen en kleinkinderen waren ook aanwezig. Allemaal groepten zij om hun vrouw, moeder en oma heen. De jurk werd helemaal uitgewaaierd over de randen van de kist gehangen, zodat je hem goed kon zien. Camera’s kwamen tevoorschijn, vanuit alle hoeken werden foto’s gemaakt, één van de kleinkinderen klom op een stoel om een mooi bovenaanzicht te krijgen. Er werd besloten dat de bruidsjurk aan het einde weer mee terug ging naar huis, omdat de kleinkinderen de jurk niet konden loslaten. Na afloop verzamelden ze zich allemaal om de kist heen. De jurk werd opgeborgen, en met alle verdriet die daarbij hoort sloot de familie gezamenlijk de kist.
Eigen vervoer
De volgende dag haalde ik haar op met haar zoon en een vriend. Zij werd in het busje van de vriend eerst naar de kerk gereden en daarna in intieme kring in dat busje naar het crematorium gebracht. Zo kwamen oude en nieuwe gebruiken in een prachtig palet samen.
Meer weten? Bel 06-20 40 5561 of mail.