De wade van Mirjam
Na een fantastisch en druk jaar voor Betrokken Uitvaarten wil ik jullie allemaal een fijne kerst en een goed, gezond en sprankelend nieuwjaar toewensen. Het jaar 2013 was voor mij persoonlijk geen gemakkelijk jaar. Maar 2014 gloort aan de horizon, en verspreidt zijn oranje gloed vol nieuwe hoop uit in de verte.
Het jaar wil ik afsluiten met een persoonlijk verhaal over Mirjam. Mirjam was een vriendin van mij. Eigenlijk kun je haar wel familie noemen. Ik groeide met haar op. Haar en mijn ouders waren vrienden. Onze hele levens zijn met elkaar verbonden.
Iets meer dan een half jaar geleden overleed Mirjam op 50-jarige leeftijd aan de gevolgen van borstkanker. Mirjam volgde mijn leven, en natuurlijk mijn bedrijf, op de voet en wij hadden vele gesprekken over Betrokken Uitvaarten. Het was voor ons dan ook vanzelfsprekend dat ik de uitvaart van Mirjam zou regelen. Naast onze persoonlijke gesprekken hebben we ook een “officieel” voorgesprek gevoerd ongeveer anderhalf jaar voordat ze overleed. Met zijn drieën , Mirjam, haar broer en ik hebben we alle wensen uitgewerkt en op papier gezet. Haar wensen waren specifiek. Eén daarvan was dat ze wilde worden gecremeerd op een opbaarplank in een wade. En zo geschiedde …
De wade van Mirjam
In Mirjam’s woonkamer hing een rode sari, die dienst deed als gordijn. De sari had Mirjam zelf gekocht toen ze ooit voor een dienstreis in Bangladesh vertoefde. Deze sari moest na Mirjam’s overlijden omgetoverd worden tot wade. Ze wilde daarnaast op een opbaarplank worden opgebaard en gecremeerd. De opbaring zou dan het liefst moeten plaats vinden in haar eigen woonkamer.
Op een dag liet Mirjam’s lichamelijke gezondheid het niet meer toe dat ze voor zichzelf kon zorgen en zij verhuisde naar het Jacobs Hospice. Mirjam verliet haar flat om er niet meer terug te keren. Ze aanvaarde haar lot. Ze had meer dan 25 jaar lang met heel veel plezier in haar huis gewoond, maar nu richtte ze haar blik op wat nu nodig was. Het was goed zo. Ik zat aan haar bed en we bespraken wat een goede opbaarplek zou zijn. Haar flat was 2 hoog, zonder lift en zij en ik zagen een hoop gesjouw niet zitten. De opties gleden voorbij tot we uitkwamen bij het huis van mijn broer. Beneden, een serre, Den Haag en goed toegankelijk. Nu moesten we het nog met mijn broer overleggen. Dat deed Mirjam graag zelf. Het bleek een uitvoerbaar plan en Mirjam voelde zich op die plek thuis. Het deed haar goed te weten dat ze in zijn serre kwam te liggen.
Mirjam’s toestand verslechterde heel snel en we besloten bij haar te gaan waken. Haar broer, mijn broer, mijn zus, een vriendin en ik. Met zijn vijven omringden we haar continu, knuffelden haar en hielden haar hand vast. Na een paar dagen, toen we allemaal om haar bed dwarrelden en net verse koffie en thee hadden gekregen van een hospice-medewerker en met zijn allen bij haar een kop wilde drinken, lichtte ze haar hand op en maakte lome zwaaiende bewegingen. De sfeer in de kamer veranderde in een seconde. We pakten haar met zijn allen beet en huilend begeleidden we haar op haar laatste tedere schreden hier op aarde.
Samen met mijn zus kleedden we Mirjam aan in haar zelf uitgezochte kleding. Mirjam bleef in het hospice tot de volgende dag. Zo hadden wij tijd de serre van mijn broer en de wade klaar te maken. We knipten de Sari in tweeën en naaiden de lange zijde aan elkaar om een lap van 2 bij 3 te krijgen. De stof bleek erg dun te zijn. Om de wade wat meer dikte te geven gebruikten we een zachte flanellen wade, die ik op voorraad heb liggen, als binnenwade en we gebruikten mijn opbaarplank. We legden Mirjam de volgende dag in haar rode wade, in de serre. Het was ontzettend mooi. Sprookjesachtig: sereen.
De avond voor de afscheidsbijeenkomst sloten we de wade met zijn vijven. De afscheidsbijeenkomst hielden we ook in het huis van mijn broer. Met zijn vijftigen, intiem zittend, op banken en kussens stilletjes luisterend naar live muziek en alles wat bij een afscheid hoort en daarna borrelden we met Mirjam, in de rode wade, in de serre, in ons midden. In de avond brachten we Mirjam met zijn vijven weg. Met Mirjam in mijn auto, reden we in stoet over de boulevard naar het crematorium. Met zijn vijven brachten we haar naar de oven en hielden we onze Mir, in haar rode wade, met onze ogen vast totdat de deur van de oven sloot.
Meer weten? Bel 06-20 40 5561 of mail.