“Sneeuw” perikelen
Een nieuw jaar! Nieuwe kansen. Na twee jaar bijna iedere maand een magazine te hebben geschreven was mijn inspiratie voor het schrijven van magazines aan het einde van het vorige jaar uitgeput.
Van diverse kanten hoorde ik wel dat de verhalen op prijs gesteld werden, maar toch lukte het me niet, om de pen op te pakken. Ik hoop dat ik met onderstaande verhaal de impasse in mezelf heb doorbroken. Als er onderwerpen zijn waar je graag wat over zou willen horen, hoor ik dat graag van je. Ik zal de aangedragen onderwerpen, proberen te verwerken in een verhaal of feiten-relaas.
“Sneeuw” perikelen
Op een besneeuwde ochtend richt ik mijn auto in voor een begrafenis. Er is niet zoveel geld in de familie en gezamenlijk hebben we besloten dat we mijn auto zullen gebruiken als rouwauto. Dat betekent voor mij, dat ik al mijn uitvaartbenodigdheden, en dat is nogal veel, uit mijn auto haal en in de kast stal, die mijn zusje voor mij in de hal heeft gemaakt. De auto staat gelukkig voor de deur. Ik hoef alleen een stukje bij de achterklep door de sneeuw te baggeren. Als de auto helemaal leeg is, klap ik de achterbanken neer, de voorbank van de bijrijder helemaal naar voren en de leuning weer naar achteren, zodat er ruimte is om de kist te plaatsen. Om die er makkelijk in te kunnen schuiven, heb ik een lange plank gemaakt, die ik in de auto plaats en vastmaak met een band. Mijn schaarwagen, om de kist te kunnen verplaatsen, leg ik achter de bestuurders stoel, samen met mijn tas met officiële documenten (heel belangrijk) en de condoleance spullen. Ruim op tijd ben ik klaar en besluit nog een kop koffie te drinken, voordat ik naar het rouwcentrum rijd, om de lege kist op te halen. Samen met de familie zullen we daar thuis de overleden vrouw inleggen, voordat we naar de begraafplaats rijden.
Op weg
Als ik uiteindelijk de auto in stap om te gaan en de auto wil starten, hoor ik het angstvallige geluid dat een motor maakt als de accu leeg is. Ik kijk omhoog en zie het leeslampje nog branden. In het donker heb ik het lampje een paar dagen geleden aangezet om mijn kilometerstand op te schrijven. Twee dagen! Te lang! De accu is echt helemaal leeg.
Help
De adrenaline racet door mijn lichaam. Er zit zo meteen een hele familie op me te wachten en ik sta hier en kan niet weg. Ik bel mijn rouwcentrum, hulp en toeverlaat in nood. “Cees, mijn auto doet het niet. Heb je nog, a la minuut, een rouwauto tot mijn beschikking voor de komende uren?” Helaas zijn alle verzorgers/chauffeurs onderweg. Maar twee ervan zijn vlak bij mij in de buurt en worden opgetrommeld. 10 minuten later staan ze bij me voor de deur om me in ieder geval naar het rouwcentrum te brengen. Daar zijn de rouwauto’s en de kist, die ik mee moet nemen. Als we de garage van het rouwcentrum inrijden, staat Cees daar: “Zeg ik heb niemand die de rouwauto voor je kan rijden, want ze hebben allemaal ander werk, maar kan je zelf de Chevrolet besturen?” Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Het lijkt me grandioos. De jongens leggen me uit, hoe ik de achterdeur moet open maken, moet schakelen, en waar het licht zit en prenten me natuurlijk in het licht nu niet aan te laten staan. Ze schuiven de kist voor me in de Chevrolet en overhandigen de sleutels. Ik rijd voorzichtig de garage van het rouwcentrum uit de besneeuwde stad in. Iets later dan de afgesproken tijd, maar wel met een chique auto rijd ik even later bij de familie voor.
Meer weten? Bel 06-20 40 5561 of mail.